Ik weet hoe het voelt. Dat je je anders voelt dan de rest. Alsof jouw zachte, gevoelige aard niet altijd past in deze snelle, harde wereld.

Waarschijnlijk herken jij ook het volgende:

Je voelt haarfijn aan wat er speelt in de organisatie. Je ziet wat klopt — en vooral wat niet klopt. Dat maakt jou waardevol, maar ook kwetsbaar. Want wat doe je als niemand anders het ziet? Als er niemand naar je luistert? Als jij het wél voelt, maar er niets aan kunt veranderen? Hoe frustrerend is dat?

Je verlangt naar rust. Stilte. Minder prikkels. Maar je durft het nauwelijks uit te spreken. Je past je aan, werkt in een drukke kantoortuin terwijl alles in jou snakt naar ruimte. Naar lucht.

Je bent zacht, empathisch, liefdevol. En als iemand onaardig tegen je is, komt dat diep binnen. Zo diep, dat je er dagenlang van bij moet komen. Ondertussen blijf je geven — alles wat je hebt. Aan je werk, je collega’s, je partner, je omgeving. Tot je ’s avonds thuiskomt en het enige wat je nog kunt doen, is slapen.

Ze noemen je gevoelig. Misschien wel té gevoelig. Maar ze zien ook jouw kracht: jouw oprechte aandacht, jouw intuïtie, jouw moreel kompas. Je bent vaak het luisterend oor op jouw werk — voor iedereen. Alleen: wie luistert er eigenlijk écht naar jou?

Je hebt een rijke, innerlijke belevingswereld. Je bent spiritueel, intuïtief en diep voelend. Maar je houdt het liever voor jezelf, want je wilt niet wéér ‘anders’ zijn. Diep van binnen voel je je alleen, want wie kent jou nou echt?

Zou het kunnen dat je hooggevoelig bent, en dat jouw steeds toenemende vermoeidheid daar een signaal van is?

Om een burn-out voor te zijn en niet volledig uit te vallen (en geloof me, dat is echt geen pretje) is het erg belangrijk om nu in actie te komen. Het is het zó belangrijk om jezelf beter te leren begrijpen — en je leven op een manier in te richten die wél klopt voor jou.

Ik sta naast je. Om samen stil te staan en opnieuw te kiezen voor wat goed voelt.